Kategoria: Herbata

Jeśli dla Polaka comfort food (czyli proste jedzenie, które kochamy) to bigos, pierogi albo zupa pomidorowa, to dla Japończyka będzie to… zupa herbaciana, czyli ochazuke. Słowo to zawiera cząstkę „cha”, które znaczy herbata i „zuke”, które odnosi się do zalewania. Wychodzi na to, że ochazuke to składniki doskonale znane nam z zup (lub ramenu), tylko że zalane herbatą.

W Japonii ta potrawa jest znana od wieków i do dziś jest popularna w restauracjach (w wersji bardziej eleganckiej) i jako szybki domowy posiłek, który pomaga na zmęczenie, niestrawność, zgagę przeziębienie i dodaje energii. Podobno japońskie dzieci zawdzięczają tej zupie odporność na choroby i jedzą ją każdego dnia. W azjatyckich sklepach można też spotkać ochazuke w wersji instant, z esencją z zielonej hebraty. Wystarczy dodać wody i gotowe, a jest to chyba mniej syntetyczne rozwiązanie niż w przypadku popularnych nad Wisłą „zupek chińskich”.

Jak przygotować herbacianą zupę?

Podstawą naszego dania (oczywiście oprócz herbaty, ale o tym za chwilę) jest ryż. Inne składniki to na przykład:

• ryż bubu arare (małe chrupkie krakersy ryżowe),
• kawałki japońskiego omletu pokrojonego w cienkie paseczki,
• umeboshi (solona śliwka marynowana),
• wodorosty Nori,
• łosoś,
• ziarenka sezamu,
• wasabi.

Oczywiście nic nie stoi na przeszkodzie, żeby spróbować innych dodatków, na przykład kurczaka lub grillowanych ryb.

Całość zalewamy herbatą, czasem pomieszaną z bulionem. Zwykle jest to zielona herbata: genmaicha (z prażonym brązowym ryżem), hojicha (palona) albo bancha (herbata z liści herbaty zbieranych później w sezonie). I tutaj jeszcze mała rada: nalewajmy napar do miski dookoła, żeby nie zniszczyć precyzyjnie ułożonych składników.

Smacznego!

• 

• 

• 

• 

Gongfu Cha to rodzaj chińskiej ceremonii parzenia herbaty. Polega ono na parzeniu dużej ilości liści w małym naczyniu stosunkowo niewielką ilością wody, przez co czas parzenia musi być bardzo krótki, za to może ono być powtarzane wielokrotnie. Termin dosłownie oznacza „umiejętne robienie herbaty”. 

Ten sposób parzenia został zapoczątkowany w Fujianie i regionie Chaoshan we wschodnim Guangdong . Obecnie podejście to jest powszechnie stosowane przez koneserów herbaty jako sposób na maksymalne wydobycie walorów smakowych herbaty, zwłaszcza tej delikatniejszej. 

Czytaj dalej

W Chinach herbata znana jest od tysięcy lat i powstało tam mnóstwo legend opowiadających o jej odkryciu. 

Najbardziej popularna legenda opowiada o tym jak herbatę odkrył mityczny Cesarz Shen Nung już w 2737 roku przed naszą erą. Shen Nung był postacią na poły legendarną, na poły historyczną. 
Legenda głosi że Cesarz, który był znamienitym zielarzem i uczonym, ze względów higienicznych pił tylko przegotowaną wodę. Pewnego razu gdy gotował wodę w swoim ogrodzie, niepostrzeżenie wiatr przywiał liść z dzikiego herbacianego krzewu, który wpadł do wrzątku.  Cesarz podziwiając piękno natury nie zauważył tego i dopiero pijąc swój napój poznał smak, który go zachwycił. 

Inna wersja legendy opowiada o Shen Nungu jako bogu o kryształowych wnętrznościach, któremu nic nie mogło zaszkodzić. Nieustannie sprawdzał on właściwości każdej rośliny, którą spotkał, a pewnego razu po spożyciu dużej ilości trujących ziół natrafił na liście herbaty, które zneutralizowały jego bóle po trującej mieszance. 

Czytaj dalej

Pojawienie się tej herbaty na rynku oznacza rozpoczęcie sezonu herbacianego w danym roku. To wyjątkowy specjał wśród czarnych, klasycznych herbat.
To jedna z tych rzadkich herbat, która natychmiast wprawia nas w dobry nastrój! Swoim charakterem przybliża nas do pojawiających się w kwietniu zbiorów z Darjeeling.
Produkcja tej herbaty trwa jedynie około 10-15 dni, a zbiór odbywa się zwykle w drugiej połowie stycznia oraz w pierwszym tygodniu lutego każdego roku.

• 

• 

• 

czytaj dalej